Jouw leven kent drie periodes van 28 jaar, die allemaal weer verdeeld kunnen worden in vier fasen van 7 jaar. Lees het voor jezelf, je kind(eren) of partner. In deze blog ontdek je de wijsheid van jouw levensfasen.
Opbouw van het kristal – 35 tot 42 jaar
Deze fase biedt de mogelijkheid om hart en hoofd én handen – gevoelens, gedachten én daden – met elkaar te verbinden.
Voelen en denken zullen het eens worden met elkaar. Woord én daad vallen passend samen.
De volle vorm wordt bereikt. Alles wat is geleerd en ervaren, kristalliseert zich uit tot een bepaald product. Dit product wordt met de grootst mogelijke zekerheid aangeboden aan de samenleving. Zo dient men continuïteit. Op dit kruispunt, ontstaat de ‘mid-life crisis’. Het kruispunt van de gewaardeerde continuïteit en de vraag ‘is dit het’.
Door het labyrint – 42 tot 49 jaar
De herfst van het leven. Men is over de helft en dat besef is er ook. Alles is nu al een keer gedaan en al het gedane heeft zijn sporen nagelaten. Geleidelijk begint hij weer de verhouding te zien, maar de vraag hoe om te gaan met het onvervulde blijft één van de kernvragen.
Als hij het aandurft in het duister zijn weg te zoeken naar het hart en zichzelf te leren kennen, ook zoals hij niet wil zijn, valt de druk weg.
Leiden en geleid worden – 49 tot 56 jaar
Hij leidt en wordt geleid. Het besef dat hij zelf de reis heeft doorstaan en hemzelf beter heeft leren kennen, geeft het recht om anderen te leiden.
De uiterlijke wereld treed steeds minder vaak op de voorgrond. De innerlijke wereld kan meer bedding krijgen. Als hij de innerlijke wereld afwijst, verzet hij zich tegen de verandering. Hij wilt altijd jong blijven of hij buigt zich voor de macht van de tijd en blust zichzelf daarmee uit.
Hij maakt de balans op. Wat heeft hij werkelijk verricht in zijn leven. Waarop kan ik buigen? Het spel van uitblinken is gespeeld. Hij heeft gewonnen of verloren.
Hemel en aarde – 56 tot 63 jaar
Het is soms pijnlijk te ervaren dat de greep op het bestaan verdwijnt. De tijd loopt als water tussen de vingers door. Alles gaat zo snel. En tegelijkertijd is daar dat andere tempo diep van binnen.
Opnieuw is de verleiding zich aan te passen aan de buitenwereld. Maar als hij dat doet, wordt hij op zijn best een afgeleide en komt hij tenslotte onherroepelijk in de problemen.
Als hij zich niet afstemt op de buitenwereld, maar op zijn bron, blijkt dat hij een centrum is.
In deze levensfase begint een alchemistisch proces. Dit biedt de mogelijkheid om in wijsheid de kracht die sinds zijn prille jeugd aanwezig is, te transformeren. Wie deze alchemie beoefent verjongt zichzelf; hij transformeert vitaliteit tot geestkracht.
Tot eenvoud – 63 tot 70 jaar
De winter van het leven begint. De buitenkant krijgt steeds minder betekenis. Hij kan van het bestaan genieten zoals het is.
In deze fase blijkt in hoeverre hij levend is gebleven in het werk dat hij deed. Werkte hij omdat het nu eenmaal moest, omdat ‘er toch brood op de plank moest komen’, of was het werk iets dat hij van binnenuit deed?
Als het het laatste was, is de innerlijke erts vrijgekomen. Hij is namelijk niet opgebrand en versteend. En kan uit zijn ervaring een wijs antwoord geven, op vragen van iedere dag.
Door de dood – 70 tot 77 jaar
De dood is een wachter. Hij is, zoals de heilige boeken zeggen, de laatste tegenstander. Voorbij hen ligt een andere werkelijkheid. Hoe deze eruit ziet is niet te zeggen in de taal van de tijd en de ruimte. Maar de werkelijkheid voorbij de dood te kennen. De dood is niet alleen onze laatste tegenstander aan het eind van ons bestaan als wij onze laatste adem uitblazen, hij is ook onze tegenstander in ons bestaan.
Eeuwig leven – 77 tot 84 jaar
Als de dood niet meer ligt aan de grens van het bestaan, is het bestaan geheel wat het is. Er is geen belofte of dreiging meer van buitenaf: geen toekomst die iets kan brengen dat er niet is, geen ander die iets goed of kwaad kan maken.
De tijd is eeuwigheid geworden. Het bestaan is eeuwig leven. Rust. Niets houdt stand tegenover deze rust.
